چرا «سیصد» از آن سوی پشت‌بام افتاد؟!
کنسرت نمایش «سیصد» از شنبه ـ ۹ تیرماه ـ تا جمعه ـ ۱۵ تیرماه ـ به مدت یک هفته در کاخ سعدآباد تهران روی صحنه رفت؛ درحالی که نسبت به دوره‌های گذشته سر و صدای رسانه‌ای چندانی نداشت و حتی تا مدت‌ها در معرفی عوامل اصلی خود امساک کرد!
به گزارش مجله سلامتی ایران، کنسرت نمایش «سیصد» که در هفته گذشته روی صحنه رفت با حاشیه‌های قابل توجهی همراه بود؛ به نحوی که تا لحظه اجرای پروژه، نه نام کارگردان برای علاقمندان به تئاتر مشخص بود و نه خواننده آن و مسئولیت تهیه‌کنندگی کار هم در دقیقه نود، از فردی به فردی دیگر منتقل شد.
در حقیقت این پروژه موسیقی ـ نمایش با وجود اینکه از چندین روز پیش از آغاز اجرا، بلیت فروشی را آغاز کرده بود، اطلاعات کافی درباره جزئیات کار در اختیار مخاطبان قرار نداد و صرفا به صورت قطره‌چکانی، عوامل بخش نمایش را معرفی کرد.
این در حالی است که کنسرت نمایش «سیصد» که پیشتر هم طی دو دوره برگزار شده بود، در گذشته اغلب با فوران ارسال در خبر همراه بود و در حقیقت این رسانه‌ها بودند که با تاکید بر اصل بی‌طرفی و همچنین حفظ ملاحظاتی در شیوه ارسال اخبار مربوط به پروژه‌هایی با قابلیت بالای اقتصادی، درخصوص منتشر کردن یا نکردن چنین خبرهایی تصمیم‌گیری می‌کردند. ولی در این دوره، گویی «سیصد» از آن‌طرف پشت بام افتاده و از انتشار بدوی‌ترین اطلاعات درباره پروژه خودداری می‌کردند.
پرواضح است که متولیان برپایی رویدادهای فرهنگی و هنری در نهایت در بحث ارتباط با رسانه‌ها مختارند؛ اما زمانی که پای پروژه‌ای مانند «سیصد» آن‌هم با این حجم هزینه در تولید و کستینگ به میان می‌آید، ارتباط درست با رسانه‌ها می‌تواند در «شفاف‌سازی» و همچنین «بهبود کلی جریان هنر در کشور» موثر باشد؛ چراکه به مدد نقدهای کارشناسان کاربلد و همچنین نقطه‌نظرات مخاطبان حرفه‌ای تئاتر، می‌توان نقاط قوت و ضعف کارها را شناسایی و در جهت بهبود کیفی آن‌ها قدم برداشت.
این در حالی است که دوری جستن از فضای رسانه ـ همان‌طور که برخی از روزنامه‌نگاران موسیقی درباره کیفیت این اجرا (سیصد) شرح داده‌اند ـ پروژه‌ها را به دوری جستن از ذره‌بین نقد و شفاف‌سازی متهم کرده و اینکه در این شرایط می‌توان در آرامش به بلیت‌فروشی ادامه داد.
و این در شرایطی است که پروژه‌هایی همچون «سیصد» عمدتا در معرض اتهام‌هایی چون «تجاری بودن صرف» هستند و کمتر کارشناس موسیقی بر این باور است که این دست کارها به طور مشخص با اهداف فرهنگی و هنری تولید می‌شوند. درحقیقت پروژه‌های این چنینی با به‌کارگیری سلبریتی‌ها، قصد جذب حداکثری مخاطب را دارند؛ چهره‌هایی که البته گاه به دلیل نداشتن زمان کافی برای تمرین یا برخوردار نبودن از توانایی کافی برای حضور در یک پروژه ترکیب شده با موسیقی، در نهایت زمینه‌های شکست یک پروژه را هم فراهم می‌کنند.
انتهای پیام