نیویورک‌پست: رهبران سالخورده آمریکا به سرای سالمندان نیازمندند
«حدود ۱۶۱۰ متر میان کاخ سفید تا کنگره آمریکا فاصله است و این فضایی عالی به منظور ساخت سرای سالمندان برای رهبران سالخورده ماست.»
به گزارش مجله سلامتی ایران، دکتر «مارک سیگل» دانشیار پزشکی و مدیر برنامه «دکتر رادیو» و تحلیلگر پزشکی فاکس نیوز با توجه به بحران سالخوردگی در میان مقامات ارشد آمریکایی از جمله جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا و گاف‌های متعدد او و اینکه به تازگی میچ مک‌کانل، رهبر ۸۱ ساله جمهوری‌خواهان در مجلس سنا در مقابل خبرنگاران برای حدود یک دقیقه بدون هیچ حرکت و کلامی ماند و همراهانش ناچار او را به اتاق کارش بازگرداندند، در مطلبی برای نیویورک‌پست نوشت: «از آنجایی که هیچ الزامی وجود ندارد که نمایندگان کنگره یا رؤسای جمهور آمریکا به طور داوطلبانه از سمت خود کناره‌گیری کنند، به اعتقاد من باید برنامه‌هایی برای حمایت از آنها انجام شود.
براساس قانون اساسی، برای برکناری یک قانونگذار آمریکایی در حال کار، به دلیل رفتارهای مُخل و آزاردهنده، دو سوم رای هر دو مجلس کنگره لازم است، بنابراین من انتظار ندارم که به این زودی‌ها شاهد چنین چیزی باشم.
در مورد رئیس‌جمهور، بیایید از اصطلاح توهین‌آمیز «گاف» برای توصیف سرگردانی دوره‌ای یا اشتباهات گسترده‌اش در بیان اینکه ما سرطان را درمان کرده‌ایم یا نکرده‌ایم یا اینکه چند نفر بر اثر کووید جان خود را از دست داده‌اند، استفاده نکنیم. این مهم نیست که او چقدر حین راه رفتن لخ لخ می‌کند یا اینکه زمانی که از داروهای رقیق‌کننده خون برای ضربان نامنظم قلب (فیبریلاسیون دهلیزی) استقاده کرده، چقدر خطرناک به زمین می‌افتد، چون با این حال من انتظار ندارم که متمم ۲۵ برای حذف او مورد استناد قرار گیرد.
در همین حال، دیدن دستیار منتخب سناتور دایان فاینشتاین که به او می‌گوید در مجلس سنا چه بگوید یا چگونه رای دهد، به همان اندازه نگران‌کننده است. و در سوی دیگر، ما به طرز دردناکی شاهد میچ مک‌کانل، رهبر اقلیت سنا بودیم که در میانه سخنرانی خود تقریبا به مدت یک دقیقه خشکش می‌زند.
من هرگز او را معاینه نکرده‌ام، اما او اخیرا افتاده بود و باید بدانم که ام‌آرآی مغز او چه چیزی را نشان می‌دهد. همچنین می‌توانم به سناتور جان فترمن اشاره کنم که مطمئنا با لباس‌های غیررسمی یا سخنرانی نامنسجم‌اش اعتماد به نفس ایجاد نمی‌کند.
اما سوال اصلی این است که او وقتی برای رای دادن یا حمایت از یک لایحه می‌رود، چقدر درک و فهم دارد. ما این را نمی‌دانیم. اما به نظرتان ما نباید بدانیم؟ آیا ما مردم آمریکا، حق نداریم در مورد سلامتی و تندرستی ارشدترین قانونگذاران یا مدیران اجرایی خود اطلاعاتی داشته باشیم؟
مطمئنا آزمایش‌های شناختی یا ام‌آرآی مغزی هیچ‌گاه پیش‌نیاز برای تصدی پست‌های بالا پس از یک سن خاص نخواهد بود، اما این حقیقت را تغییر نمی‌دهد که برای نمایندگی درست به نیابت از افرادی که شما را انتخاب کرده‌اند، شما حداقل باید معقول و منطقی باشید.
شاید شما حاضر باشید این رفتار را در پدربزرگ و مادربزرگ خودتان بپذیرید و حتی عاشقانه به آنها لبخند بزنید، اما آیا در مورد “رهبر جهان آزاد” هم همین احساس را دارید؟
متاسفانه این عدم شفافیت در مورد وضعیت سلامتی و تندرستی مقامات، چیز جدیدی نیست.
وودرو ویلسون، بیست و هشتمین رئیس‌جمهوری آمریکا در جلسه امضای معاهده ورسای، از عوارض آنفلوانزای اسپانیایی دچار توهم شده بود و در نتیجه، آلمان به دست انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها متحمل مجازات بیشتری شد.
ویلسون بعدا در حالی که هنوز رئیس‌جمهور بود، دچار یک سکته مغزی شدید شد و دولت اساسا توسط همسرش اداره می‌شد، با این حال تعداد کمی از اطرافیانش این را می‌دانستند.
همچنین در آخرین دوره ریاست فرانکلین روزولت، سی و دومین رئیس‌جمهوری آمریکا، او از افزایش شدید فشار خون رنج میبرد و در نهایت بر اثر خونریزی مغزی درگذشت. و باز هم فقط حلقه نزدیکان او از وضعیتش باخبر بودند.
این نوع پنهانکاری به کنگره هم کشیده شده است، جایی که سناتور استروم تورموند در آخرین سال زندگی خود قبل از اینکه در ۱۰۰ سالگی بمیرد، شدیدا بیمار شد و سناتور رابرت برد علی‌رغم چندین دور بستری شدن در بیمارستان، تا ۹۰ سالگی به خدمت ادامه داد.
سناتور مارک کرک ۵۲ ساله هم در سال ۲۰۱۲ دچار سکته مغزی تقریبا کشنده شد و یک سال به مجلس سنا نیامد و بعد از آن پیروزمندانه بازگشت. بازگشت او الهام‌بخش بود، گرچه جزئیات کامل آن تا سال‌ها بعد مشخص نشد.
مسئله اصلی در اینجا هرگز به خودی خود وضعیت سن و سال نبوده، بلکه در مورد شفافیت و وضعیت سلامتی رهبران آمریکاست.
همه ما می‌توانیم شجاعت یک رهبر بیمار یا سالخورده را درک کنیم که مبارزه می‌کند و به این راحتی‌ها از زندگی دل نمی‌کند و و تسلیم مرگ نمی‌شود. ولی این بدان معنا نیست که آنها بهترین افراد برای ارزیابی وضعیت سلامت خودشان هستند، بلکه برعکس.
و آیا ما در یک دموکراسی حقی بر گردن رهبران نداریم که آنها واقعا نماینده ما باشند؟
شاید یک اقامت کوتاه‌مدت در سرای سالمندان که پیشنهاد دادم، به احیای یک سناتور یا رئیس جمهور ناتوان و عاجز کمک کند، اما اگر آنها به همگی ما لطف و مرحمتی کرده و صرفا بازنشسته شوند، بهتر باشد.»
انتهای پیام