دلیل بازگشت ناسا به ماه چیست؟

آرتمیس 1 شامل اولین پرتاب موشکی به نام «سیستم پرتاب فضایی» حامل کپسول اوریون بود. کپسول 62 مایلی بالاتر از سطح ماه پرواز می کند. هنگام استقرار یک فضاپیمای کوچک برای انجام تحقیقات روی ماه. اگرچه اولین پرواز بدون سرنشین بود، اما پروازهای دیگری با فضانوردان در سال‌های آینده دنبال می‌شود و اوریون می‌تواند انسان‌ها را دورتر از هر فضاپیمایی که تاکنون پرواز کرده است، حمل کند.

مدیر ناسا، بیل نلسون، در یک کنفرانس مجازی در اوایل این ماه گفت که اگرچه ماموریت اصلی Artemis 1 شامل برخی اهداف تحقیقاتی است، اما به عنوان یک نمایش فناوری نیز عمل خواهد کرد. برای همه ما که به ماه خیره شده ایم و آرزوی روزی را داریم که بشر به سطح ماه بازگردد، سفر با آرتمیس 1 آغاز می شود.

دوره پرتاب آرتمیس 1 در اواخر آگوست آغاز می شود و ناسا پرتاب صبحگاهی را در 29 آگوست با تاریخ های پشتیبان در 2 و 5 سپتامبر برنامه ریزی کرده است.

اگر پرتاب از مرکز فضایی کندی ناسا در فلوریدا، پرواز در ماه اکتبر و رسیدن به سواحل ماه در سن دیگو طبق برنامه پیش برود، پروژه آرتمیس 2 نیز در راه است. این ماموریت سرنشین دار که در سال 2024 به فضا پرتاب خواهد شد، با چهار فضانورد نزدیک به ماه پرواز خواهد کرد. سپس، آرتمیس 3 در سال 2025 یا 2026 اتفاق می افتد که شامل اولین فرود روی ماه از سال 1972 و اولین زنی است که بر روی ماه قدم می گذارد. فضانوردان آرتمیس 4 ماژول I-HAB را در سال 2027 به ماه تحویل خواهند داد که به زیستگاه اولیه خدمه ایستگاه فضایی Lunar Gateway تبدیل خواهد شد.

برنامه Artemis از سال 2017 اجرا می شود و تاکنون حدود 40 میلیارد دلار هزینه داشته است. هدف اصلی این ماموریت، ایجاد حضور دائمی در ماه در قالب یک ایستگاه فضایی و یک کمپ قمری است. این پروژه بخشی از هدف ناسا برای اولویت دادن به سفرهای فضایی انسان است.

بهاویا لال، مدیر ناسا گفت: «ما در حال آغاز یک سفر طولانی علم و اکتشاف هستیم. ما کاوش های اولیه خود را با ربات ها و انسان ها انجام داده ایم و اکنون در حال یادگیری چیزهایی هستیم که برای گذراندن زمان بیشتری در ماه و آماده شدن برای رفتن به مریخ و فراتر از آن باید بدانیم.

در واقع، آرتمیس بخشی از برنامه بلندمدت ماه به مریخ ناسا است، زیرا آژانس فضایی قصد دارد طی 20 سال آینده فضانوردانی را به سیاره سرخ بفرستد. کتی کورنر، یکی از مدیران ناسا، گفت: هر کاری که روی سطح ماه انجام می دهیم به منظور تحقیقات علمی است و ما نه تنها به دنبال پرچم ها و ردپاها هستیم، بلکه در حال بررسی آزمایش همه سیستم ها هستیم. ما در نهایت باید خطرات ماموریت انسانی به مریخ را کاهش دهیم.

از جمله این اهداف می توان به توسعه ابزارهای رباتیک برای ایستگاه فضایی Moongate و ماژول های اسکان فضانوردان و همچنین یک مریخ نورد اشاره کرد که همگی می توانند پیشرو فناوری های آینده در مریخ باشند. لباس‌های فضایی نسل بعدی که توسط Axiom Space و Collins Aerospace توسعه یافته‌اند شامل سیستم‌های ارتباطی و پشتیبانی از زندگی هستند و امکان تحرک بیشتر را فراهم می‌کنند.

با فرض موفقیت آمیز بودن مأموریت‌های اولیه آرتمیس، سفرهای بعدی ابزار بیشتری را به ایستگاه قمری ارسال می‌کنند و فضانوردان برای سفرهای طولانی‌تر به خاک ماه، شاید برای هفته‌ها در یک زمان، در آنجا خواهند ماند. کوئرنر ادامه داد: با انجام این عملیات ها، آنها پیچیده تر می شوند و زیرساخت های پشتیبانی از آنها نیز پیچیده تر می شود.

اگرچه هیچ مسافری با آرتمیس 1 سفر نخواهد کرد، این کپسول سه مانکن را حمل خواهد کرد. یک مانکن مرد با نام “فرمانده مونیکین کامپوس” به لطف یک مسابقه نامگذاری عمومی برای تست ارتعاش استفاده شد.

او در کنار دو مانکن زن ساخته شده از موادی شبیه استخوان ها، بافت های نرم و اندام های یک زن بالغ پرواز می کند. همه اینها مجهز به حسگرهایی برای تشخیص تشعشعات فضایی هستند زیرا قرار گرفتن طولانی مدت در شرایط فضایی می تواند به سلامت فضانوردان آسیب برساند. آژانس فضایی اروپا (ESA) که در این پرواز با ناسا همکاری می کند، عروسک “شان گوسفند” را نیز با آنها ارسال خواهد کرد.

در این ماموریت 10 فضاپیمای با اندازه جعبه کفش به نام CubeSats مستقر خواهد شد که برخی از آنها از سطح ماه نقشه برداری می کنند و دهانه های یخی آن را مطالعه می کنند. برخی دیگر سپر تشعشع فضایی را آزمایش می کنند یا به مکان های دورتر مانند سیارک های نزدیک به زمین می روند.

پروژه آرتمیس به عنوان یک بستر آزمایشی برای فناوری های توسعه یافته از طریق مشارکت عمومی-خصوصی عمل خواهد کرد. ناسا قبلا یک فضاپیمای کوچک به نام Capstone را با همکاری Terran Orbital و Rocket Lab پرتاب کرده بود که در حال حاضر در حال جستجو برای مدار آینده دروازه ماه است. Maxar Technologies نیروی محرکه ایستگاه دروازه ماه را فراهم می کند و Northrop Grumman در حال کار بر روی ماژول HALO است که اولین فضانوردان ایستگاه دروازه ماه را در خود جای داده و تحقیقات آنها را انجام می دهد. اسپیس ایکس هر دو را در اواخر سال 2024 با موشک فالکون هوی پرتاب خواهد کرد.

این برنامه های بزرگ فرصت هایی را برای دیپلماسی جهانی و روابط بین آژانس های فضایی ایجاد می کند. ناسا با بسیاری از شرکای بین المللی روی پروژه آرتمیس کار می کند و آژانس فضایی اروپا ماژول خدمات Orion را در پروژه Artemis 1 ارائه می دهد و در I-HAB همکاری می کند. آژانس فضایی ژاپن (JAXA) در حال توسعه یک فضاپیما برای تامین بار برای ایستگاه دروازه ماه است و همچنین در حال بررسی مفهوم فرود روی ماه است که در آن فضانوردان می‌توانند لباس‌های فضایی حجیم خود را بیرون بیاورند. آژانس فضایی کانادا (CSA) در حال طراحی یک بازوی روباتیک برای ایستگاه قمری است. در مجموع، 21 کشور پیمان آرتمیس را امضا کرده اند، تلاشی از سوی دولت ایالات متحده برای ایجاد بهترین شیوه ها برای اکتشاف بین المللی آینده در ماه.

با این حال، پروژه ای به بزرگی پروژه بازگشت ماه همیشه برنده نیست زیرا هزینه زیادی دارد. برخی از منتقدان، مانند لوری گارور، معاون سابق ناسا، به هزینه ساخت سیستم پرتاب فضایی آژانس فضایی اشاره کرده اند. در همان زمان، اسپیس ایکس در حال توسعه یک موشک فوق سنگین ارزان قیمت با یک فضاپیمای استارشیپ قابل استفاده مجدد است.

برنامه هایی که در چندین دولت با اولویت های منطقه ای متفاوت پخش می شوند ممکن است در برابر شرایط سیاسی پویا آسیب پذیر باشند. گاهی اوقات، این برنامه پس از انتقال قدرت در کاخ سفید دوام نمی آورد. جورج دبلیو بوش و دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا که برنامه آرتمیس را راه اندازی کردند، به مأموریت های ماه علاقه مند بودند. این در حالی است که «باراک اوباما» رئیس جمهور سابق این کشور بر فرستادن انسان به مریخ متمرکز شده بود.

Teasel Muir-Harmony، مورخ فضایی و متصدی موزه ملی هوا و فضای اسمیتسونیان، گفت: پروژه آرتمیس شامل چندین دولت بود. بنابراین این یک پروژه امیدوارکننده است اما هنوز ناشناخته های زیادی وجود دارد و یک سرمایه گذاری بزرگ است.

هارمونی خاطرنشان کرد که افکار عمومی نیز می تواند تغییر کند. بسیاری از آمریکایی ها در ابتدا با سرمایه گذاری کلان دولت های کندی و جانسون در برنامه آپولو مخالف بودند، اما پس از فرود تاریخی بر ماه در سال 1969، این وضعیت تغییر کرد.

رقابت فضایی با اتحاد جماهیر شوروی سابق به برنامه آپولو دامن زد، اما اکنون رقابت بالقوه با چین، روسیه یا شرکت‌های فضایی خصوصی، سرمایه‌گذاری در اکتشاف ماه را به همان روش هدایت نمی‌کند. نظرسنجی‌های اخیر نشان می‌دهد که حمایت عمومی بالا از تحقیقات آب و هوایی ناسا و تلاش‌های ناسا برای نظارت بر سیارک‌ها در مسیر برخورد با زمین. یکی از اهداف برنامه آرتمیس اشتراک گذاری تصاویر فرازمینی با مردم است. این کار با هدف الهام بخشیدن به نسل جدید انجام می شود. الهام بخش عکس نمادین “Earthrise” بود که توسط بیل اندرس فضانورد آپولو 8 در سال 1968 گرفته شد.

هارمونی گفت در حالی که همه چیز از دهه 1960 و 1970 تغییر کرده است، میراث برنامه آپولو عالی است. ترازو نام خود را از این عملیات گرفته است زیرا آرتمیس خواهر دوقلوی آپولو در اساطیر یونانی بود. مقامات ناسا استدلال می کنند که آرتمیس باید چیزی بیش از پرچم و رد پا باشد. به عبارت دیگر، باید بر دستاوردهای آپولو بنا شود.

وی گفت: تاثیر ماموریت آپولو امروز احساس می شود. وقتی منطق پشت آرتمیس را می بینیم و در مورد آن صحبت می کنیم، آپولو بخش مهمی از گفتگو است. امیدوارم ماموریت آپولو به ایجاد اشتیاق کمک کند. هدفی در تجدید این احساس وجود دارد. یک نوستالژی در آن وجود دارد زیرا آپولو افراد زیادی را گرد هم آورد و آنها را بر روی یک هدف واقعا چالش برانگیز متمرکز کرد و ما را وادار کرد تا بهترین توانایی های خود را آزمایش کنیم.

46